Zgłoszenie (jak cudownie, że bez limitu:)

Pucca · Gość

ja:
-Pucca/ Martyna
-20 lat
-3046758, [link widoczny dla zalogowanych]
-Mrok nocy pokrywał każdy element pokoju. Ciężkie zasłony broniły dostępu do pomieszczenia pomarańczowemu, ulicznemu światłu.
Już kilka godzin balansował na granicy jawy i snu. Dziwne widziadła, rodem z koszmarnych snów, majaczyły przed półprzymkniętymi powiekami. Mógł przysiąc, że miedziane blaski dryfują na falach ciemności. Gdy pojawiały się w obrębie jego pola widzenia, czuł, jak te rdzawe kruszyny siłą wdzierają się w jego rozszerzone źrenice. O godzinie drugiej po północy poddał się sile bezsenności. Powoli się podniósł, jak czyni to człowiek obolały i sponiewierany. Siedząc w wilgotnej od potu pościeli, obrzucił niedbałym spojrzeniem, pokój który od kilku dni wynajmował. Cena wynajmu była marna, więc standard pozostawiał wiele do życzenia. Całość wystroju stanowiły wysłużone meble. Zmięte prześcieradło zamknęło go w kręgu. Siedział z twarzą ukrytą w rękach. Wsłuchiwał się w bicie swego serca. Podczas gdy rytm zwalniał, on zastanawiał się, czy ten mięsień pompujący krew, ustanie na dobre. To mogłoby się stać. Właściwie to nie miał nic przeciw temu. Może nawet pragnął. Jednak serce się nie zatrzymało. Sekwencją skurczów, tłoczyło krew do rąk, nóg, mózgu.
Odgarnął zlepione potem włosy i postawił stopy na szorstkiej wykładzinie. Całkowicie po omacku dotarł do drzwi łazienki. Szukając włącznika, jego palce wędrowały po zimnych kafelkach. Chłodny blask jarzeniówki oświetlił obskurną łazienkę. Krople wody, z nieszczelnego kranu, utworzyły na umywalce rdzawy, fantazyjny ślad.
Woda pod prysznicem na zmianę opłukiwała go zimną i gorącą falą. Oparł dłonie o ścianę. Trwał w bezruchu podczas, jednak jego myśli powróciły do minionego popołudnia. Słońce i wirująca w powietrzu miedź...
W pokoju panowała nieprzenikniona ciemność. Zwężone źrenice nie rozszerzyły się jeszcze, by wyłapać nikłe światło. Ręką namacał sztywną zasłonę i odsunął ją nieznacznie. Pomarańczowy promień jasności przeciął mu źrenicę. Puścił ręcznik przytrzymywany drugą dłonią. Bez zainteresowania lustrował ulicę. Była pusta. On jednak w tej chwili poczuł, że nie jest sam. Pokój wypełniała subtelna obecność jeszcze jednej osoby. Z początku pomyślał, że znaleźli go. Że wszystko skończyło się tak nagle i niespodziewanie. Odwrócił się powoli nie kryjąc swej nagości.
Stała w rogu pokoju. Stopy spierała na promieniu jasności wyciekającym spomiędzy zasłon. Była w tej samej sukience co kilka godzin temu. Jej twarz przybrała odcień bólu. Włączył lampkę stojącą przy łóżku i sięgnął po dżinsy rzucone na podłogę. Dalej stała w kącie między drzwiami wejściowymi a łazienką. Nie poruszyła się także, gdy on zapalił papierosa, posyłając w przestrzeń kłąb dymu.
- Znalazłaś mnie tu...-odezwał się pierwszy-...i co?- Patrzył na nią spod przymróżonych powiek. Jeszcze raz zaciągnął się dymem i wypuścił go przechylając głowę w stronę okna. Zadane pytanie zapadło się w otaczająca ich przestrzeń. Miał wrażenie, że dziewczyna wcale go nie usłyszała. Patrzyła wzrokiem nieobecnym a on wiedział, że myśli o czymś ważnym. Układała słowa w odpowiedniej kolejności. Ważyła je. Decydowała od czego zacznie i na czym skończy. Wreszcie odezwała się a jej głos zaskoczył go. Spodziewał się cichego, melodyjnego tonu. On jednak przemówiła głosem silnym, wibrującym od nagromadzonych emocji.
-Dlaczego zniknąłeś tak bez słowa? Nagle?- Pytanie zbiło go z tropu. Rudowłosą po raz pierwszy zobaczył kilka godzin temu, gdy w popołudniowym słońcu wpadła na niego gubiąc po chodniku pomarańcze. Ona jednak zwracała się do niego w sposób bezpośredni, jakby go znała. Nie chciał zrozumień dlatego tak jest. Jednak wiedział to. TO pozostawało jeszcze niewypowiedziane.
- Pomyliłaś mnie chyba z kimś.- Uśmiechnął się aby zatuszować rodzące się w nim zdenerwowanie.
- Nie graj ze mną! - dziewczyna wyprostowała się i krzyknęła- Rok! Przeszło rok cię nie było. Zniknąłeś bez słowa. Nie udawaj Damian'ie Gambon'ie, że mnie nie znasz. Że nie poznajesz kobiety, z którą spędziłeś tyle nocy i z którą planowałeś wspólne życie...
- Nic nie rozumiesz!- przerwał jej w połowie zdania, zapowiadającego znacznie dłuższą wypowiedź- I ciesz się tym. Dziewczyno, nie pakuj się w to szambo!
- Kłamstwa i brednie!- krzycząc podniosła rękę do góry, jakby chciała go zatrzymać. On jednak stał i nie miał zamiaru do niej podchodzić. Chciał, żeby wyszła. Dopuścił do świadomości prawdę, która od popołudnia gnieździła się w nim. Odkąd zobaczył w jej oczach strach na jego widok. Ta dziewczyna była przekonana, że odnalazła bliską osobę, która zaginęła. Myliła się. Przed nią stał jego klon, podróbka, zbiornik z zapasowymi organami.
- Proszę wyjdź. Nie jestem Damian'em Gambon'em...

on:
-Etienne Arenberg
-23 lata
-Człowiek dziwny. Właściwie to ma w sobie coś z mordercy. Słodkim głosem sączy jad, choć tak naprawdę stara się w sobie zachować czystość dziecka. To postać pełna paradoksów, przeciwstawnych cech charakteru. Rani ludzi choć pragnie ich uczuć.
- Cillian Murphy

Bell.

Ja to w sumie za. ;d

dilindżerin

Zapis dialogu i te metafory a'la autoreczka opcia o TH mnie przerażają, ale za.

Szyś

Boże, jak tu ciemno i mroczno. Ło cholera.
Jak tak, to ja być za. ;3

Pees Podoba mi się Twój nick. XD

adi.

zaa ; )

Pucca · Gość

Dziękować

Pucca

Pozwoliłam sobie zrobić już bloga:P

Ann

Bell.

dobra, przyjęta. ;d

blog, banner.
najlepiej podaj na sb. <3