dziś twój triumf albo zgon! eeee... co?

dilindżerin

g a b r i e l hadley
26 lat, jest taka cierpienia granica, za którą się uśmiech pogodny zaczyna.

Zagra, zaśpiewa, wycinankę łowicką zrobi, narysuje, sprzed ołtarza ucieknie i będzie ze swojej świętej wolności do upadłego korzystać. Z miłością swoją prawdziwą razem, społem korzystać, bo samemu to wolność nie gra, przydusza, trzyma pod wodą, nic miłego. Dorosły, ale dzieciak. Dorosły zdjęciem siostry w portfelu, ale dzieciak, bo tak mu kazała, bo takiego go lubiła, bo on taki do siebie samego pasuje. Bez kolejki elektrycznej, ale z domowym studiem nagrań i rozmowami z pięciolatkami w kolejkach, rozmowami o pięknych ich różowych torebkach i z podziwianiem ich zawstydzenia, jak matka nie zaczepiać pana każe. Ale pana można zaczepiać, bo kontaktowy jest, grzeczny, miły, samodzielny, upierze, ugotuje. W pralce, spaghetti ze słoika, ale kochana z niego pierdoła, co się wywali na prostej drodze i całemu światu wmówi, ze to była darmowa promocja bungee i jak chcą, to mogą spróbować też. The Times gryzie, National Geographic jest cacy i głaszcze po główce, no i powoduje stany depresyjno-lękowe, ale to takie tam nieważne drobiazgi. Swoje wiersze o dupie Maryni chowa po szufladach, tych nie do znalezienia, i że on niby romantyczny jest, a gdzie tam. W piosenkach wykrzykuje siebie i oczywiste prawdy, oczywiste dla nonkonformistycznych wariatów z Bronxu, co straszą tym swoim akcentem wiecznie wkurwionych. Nie żeby był, bo pokojowy raczej, kuchenny też, jak przepis na opakowaniu z gotowym daniem w języku prostym i zrozumiałym napisany jest.

Komuś? Very Happy